Το γεγονός ότι το ΠΣΟ του Ιούνη δεν κατέληξε σε απόφαση ανέδειξε το έλλειμμα ενός ηγεμονικού σχεδίου μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά το αυξανόμενο πολιτικό της βάρος, αλλά αποτέλεσε και ευκαιρία για έναν εσωτερικό διάλογο που θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα τέτοιο σχέδιο. Δεν μπορούμε να πούμε πως αυτός ο διάλογος έγινε, κι έτσι καταλήξαμε σε ένα μάλλον φτωχό νέο ΠΣΟ.
Το ΠΣΟ έρχεται σε μια περίοδο κατά την οποία η αντίφαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ίσως πιο εμφανής από ποτέ. Από τη μια πλευρά, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελούν έναν όλο και σημαντικότερο πόλο εντός του κινήματος, το οποίο παρά τις αδυναμίες του εμφανίζει σημάδια ανάκαμψης και μιας νέας αισιοδοξίας. Η αγωνιστική ακεραιότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσελκύει αν όχι πάντα τη συστράτευση, σίγουρα τη συμπάθεια των πιο συνειδητών στοιχείων ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους άνεργους και τη νεολαία. Το κύρος της στο κίνημα έχει αναμφίβολα αυξηθεί. Σε μια σειρά αξιόλογων κινητοποιήσεων τον τελευταίο χρόνο, οι δυνάμεις γύρω της αποτέλεσαν το βασικό κορμό. Από την άλλη, η εσωτερική παράλυση συνεχίζεται. Οι τοπικές στις περισσότερες περιπτώσεις υπολειτουργούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως την ευθύνη την έχει κυρίως η βάση. Τα συντονιστικά όργανα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν αποτύχει να υλοποιήσουν βασικούς συμφωνημένους οργανωτικούς στόχους (έντυπο, γραφεία κοκ). Οι οργανώσεις θα ήταν ευχής έργο να κινητοποιούν στις συνελεύσεις των τοπικών έστω τα μισά μέλη από όσα κινητοποιούν για τις ψηφοφορίες πριν τις συνδιασκέψεις.
