Δυναμική και στασιμότητα στην περίοδο
Η περίοδος είναι ασφαλώς δύσκολη και αντιφατική. Μάχες έχουν χαθεί, μέτρα έχουν περάσει, η αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης έχει πέσει, η διάλυση της κοινοβουλευτικής απάτης του ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που απουσιάζει μια μαζική επαναστατική αντιπρόταση, έχει απογοητεύσει αγωνιστικά στρώματα
Από την άλλη, όμως, το σύστημα αδυνατεί να σταθεροποιηθεί οικονομικά και πολιτικά. Ταυτόχρονα, η εργατική τάξη έχει συλλέξει μεγάλη πολιτική εμπειρία από τους αγώνες των τελευταίων χρόνων, και δεν έχει ηττηθεί ιστορικά (δεν έχει χάσει την ικανότητά της να αγωνίζεται). Ένας νέος γύρος αγωνιστικών εκρήξεων είναι, επομένως, απολύτως δυνατός και πιθανός. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα υπάρξουν ευκαιρίες, καθώς η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει όχι απλώς έκτακτα μνημονιακά μέτρα (περικοπές κλπ), αλλά και στρατηγικές θεσμικές αναδιαρθρώσεις υπέρ του κεφαλαίου. Χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει ακριβώς τι θα κινητοποιήσει την εργατική τάξη, μπορούμε να προσδιορίσουμε τα βασικά μέτωπα: νέος εργασιακός/συνδικαλιστικός νόμος, ιδιωτικοποιήσεις, προσφυγικό, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Ωστόσο, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζεται μια άγονη σχηματική αντιπαράθεση μεταξύ ηττοπάθειας και υπεραισιοδοξίας, μεταξύ δύο λανθασμένων απόψεων.
Σύμφωνα με την πρώτη, διάγουμε περίοδο ήττας, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι δεν υπάρχει άμεση προοπτική μαζικών αγώνων. Χρειαζόμαστε, επομένως, ένα σχέδιο πολιτικής ανασυγκρότησης, που καταλήγει στην πρόταση για ένα πιο ευρύ πολιτικό μέτωπο, μαζί με μη αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε μόνοι μας. Η αντίληψη αυτή όχι μόνο επαναφέρει διαρκώς νέες εκδοχές της “συμπόρευσης”, αλλά μειώνει και τα άμεσα κινηματικά αντανακλαστικά.
