Διαβάσαμε πρόσφατα το συλλογικό κείμενο με τίτλο: “Να πάμε μπροστά για τις νικηφόρες ανταρσίες του μέλλοντός μας. ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαχόμενη, ενιαία, δημοκρατική”, το οποίο μεταξύ άλλων κάνει και (σχεδόν) ευθεία κριτική στην Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική. Χρειάζεται μια απάντηση τόσο στο ίδιο το κείμενο, όσο και στα πολιτικά θέματα που εγείρει.
Κατ' αρχάς είναι αρκετά απογοητευτικό το γεγονός ότι υπογράφοντες και υπογράφουσες, ορισμένοι εκ των οποίων έχουν επιμείνει στο παρελθόν στην ανάγκη ο διάλογος να γίνεται συντροφικά και πολιτισμένα, καταφεύγουν τώρα σε μια χονδροειδή και υβριστική πολεμική εναντίον όσων δεν συμφωνούν με την μετωπική πολιτική της “συμπόρευσης”. Η αναφορά σε αυτούς που είναι ή θέλουν να κάνουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μια “αντικαπιταλιστική επαναστατική σέχτα που θα αυτοαναγορεύεται σε επαναστατική δύναμη” αφορά προφανώς την Πρωτοβουλία. Οι υπογράφοντες και υπογράφουσες μας πληροφορούν ότι το “ανέμισμα λαβάρων στην έρημο” είναι εύκολη και μπανάλ πρακτική. Ας θυμίσουμε ότι εξίσου εύκολη και μπανάλ πρακτική είναι ο στιγματισμός κάθε κριτικής από τα αριστερά ως περιθωριακής, απομονωτικής, σεχταριστικής.
